حسرت آن لب خندان که نشانم ندهی

[saeed.sajedi]

حسرت آن لب خندان که نشانم ندهی
بر دلم ماند و امان از تو امانم ندهی

تا دم مرگ مرا یک دو سه آهی باقیست
به دم قدسی اگر روح به جانم ندهی

گوهری داری و از طرز نگاهت پیداست
که به جز حسرت از آن گنج نهانم ندهی

شهرت وسعت لطف تو به هر شهر ولی
عجبا بوسه از آن تنگ دهانم ندهی

من به پای تو فتادم به تمنا افسوس
سایه ای از قد آن سرو روانم ندهی

تو که سرچشمه شوقی همه ی عالم را
پس چرا شوق وصالی به جهانم ندهی

طاقت هجر توام نیست دگربار ای کاش
که غمی بیشتر از حد توانم ندهی

سعید ساجدی رشوانلویی
اردیبهشت 1392
www.s-sajedi.mihanblog.com