ضرورت رشد عاطفی و هیجانی - ترجمه ی مقاله ای از وبسایت کتاب زندگی

[Arvinik]

نیروی پیش­رانندۀ ما در تداوم مسیر رشد عاطفی

بخوبی می­دانیم که ما مجهز به نیروی پیش­راننده­ای درونی در جهت رشد جسمانی هستیم؛ می­دانیم که این بدن انسانی، در فرآیند رشد خودبخودی که از آغازین روزهای ما در رحم تا حول و حوش شانزده سالگی به درازا می­کشد، پیوسته با ساخت ماهیچه،­ استخوان و بافتهای چربی، به سوی شکل بیرونی بالغ خود به پیش می­رود.
آنچه کمتر عیان است، این است که ما از نیروی پیش­راننده­ای همانقدر درونی، همانقدر قدرتمند، هرچند این­بار به درازای عمرمان، در جهت رشد عاطفی برخورداریم. بدون هیچ­گونه ابهامی، می­توان گفت ما در مسیر ناگزیر توسعۀ عاطفی قرار گرفته­ایم، مگر اینکه با مانعی درونی یا بیرونی مواجه شده باشیم.
تفاوت روشنی که در فهم این دو نیروی پیش­راننده وجود دارد این است که ما درک و تصویر روشنی از معنای رشد کامل جسمانی داریم، ولی تشخیص اینکه بلوغ متناظر عاطفی به چه شکل خواهد بود کار نسبتاً دشواری است.
در این راه، می­توانیم پاسخی دو وجهی را در نظر بگیریم: نیروی پیش­رانندۀ رشد عاطفی ما، از دو رشته تنیده شده است: اولی ارادۀ معطوف به «وصل شدنِ[1]» فراگیرتر و عمیق­تر و دیگری ارادۀ معطوف به «بیان خود[2]» بصورتی گسترده­تر و عمیق­تر است.
اگر ابتدا تجربۀ وصل شدن را در نظر بگیریم، می­توانیم چنین بگوییم که ما از خواستی شدید برای دور شدن از تنهایی، شرمساری و جدایی، و یافتن فرصتی برای تفاهم، صمیمیت و همدلی برخورداریم. ما عمیقاً مشتاقیم تا تصویری اصیل از آنچه معرف ماست را با دوستان، معشوقان و آشنایان جدید در میان بگذاریم، و همزمان، بصورت ذهنی به دنیای احساسات و تجربیات آنها وارد شویم. آنچه ما «عشق» می­نامیم، تنها بخشی جزئی از این ارادۀ معطوف به وصل شدن است که در گستره­ای از فعالیتها و انواع روابط تجلی می­یابد و بدن و تمایلات ما به نزدیکی جسمی، تماس­ها و بازی­های جنسی را نیز در بر می­گیرد.
منظور از ارادۀ معطوف به بیان خود، تمایل ما به فهمیدن، متمرکز شدن و شکل خارجی دادن به اندیشه­ها و ظرفیت­های خلاقانه و خردمندانۀ ماست. پیش­راننده­ای که بویژه خود را در فضای کار و فعالیتهای ظریف ما به منصۀ ظهور می رساند. ما به دنبال یافتن درکی هرچه وسیع­تر از محتویات ذهنی خود، بخصوص ارزش­ها، لذتها و نحوۀ نگرشمان و همزمان یافتن راهی برای ابراز و تجلی هستیم که بتواند آنها را برای دیگران آشکار، قابل فهم و سودمند سازد. ما زمانی احساس خواهیم کرد که زندگی غنی­ای داشته­ایم که توانسته باشیمشکلی و صدایی به بخشی از دریافتهایی که درون ما در جریان هستند بدهیم، و به طریقی، هرچند کوچک، نقشی ثمربخش از خود در دنیا بجای گذاشته باشیم.
این دو وجه از نیروی پیش­رانندۀ رشد عاطفی، می­توانند دستگیر ما در سخت­ترین لحظات ناکامی ما باشند. بخاطر اهمیت ازلی ارادۀ معطوف به وصل شدن است که تجربیاتی چون قطع شدن یک ارتباط دوستانه، از دست رفتن تماس جسمی در یک رابطۀ قوام یافته یا نیافتن کسی در شهری جدید که بتوان به او چشم در چشم نگریست، اینچنین دردناک هستند. زمانی که فکر می­کنیم تحصیلات ما نمی­تواند ذهن ما را به خود مشغول کند، شغل ما بازتابی از علایق ما نیست، یا در یک عصر جمعه، به طریقی گیج­کننده احساس می­کنیم که استعدادهای ما به هدر خواهند رفت، همگی تجربیات رنج­آوری هستند که بخاطر قدرت ارادۀ معطوف به بیان خود به آنها دچار می­شویم. همین نیروست که موجب رشک بردن ما نسبت به دوستی می­شود که شنیده­ایم در زمینه­ای که آرزویش را داشته­ایم موفقیتی کسب نموده است.
نامیدن این بخش از طبیعت انسانی بعنوان نیرویی پیش­راننده، و معادل­سازی آن با نیرویی که به بلوغ جسمانی می­انجامد، تأکیدی است بر طبیعت ضروری و گریزناپذیر و از این رو، قدرت و چیرگی آن بر ما. تلاش برای توقف رشد عاطفی به همان اندازه گمراه­کننده، دردناک و بی­معنی است که بستن پاها. این نیروی پیش­راننده بر هر شکلی از گزینه­های متداول از جمله میل به مورد احترام بودن، پول و امنیت پیشی می­گیرد. این نیرو تا زمانی که به درستی شنیده نشود دست از سر ما بر نمی­دارد. ممکن است باعث شود ما از ازدواجی که باقی ماندن در آن از بسیاری جهات آسان­تر می­نماید خارج شویم، یا شغلی را که از نظر مالی بسیار راحت و مناسب است را برای رسیدن به شغل دیگری که پاسخ مناسب­تری به ندای عمیق و دورنی ما می­دهد، ترک کنیم.
اگر نیروی پیش­رانندۀ رشد عاطفی کماکان مورد بی­توجهی قرار گیرد یا احتمالاً برای ما ناشناخته بماند، ممکن است در طلب شنیده شدن تمام زندگی ما را با شکست و سقوطی ناگهانی مواجه نماید. این نیرو آن هنگام که از انتظار لبریز شد، می­تواند ما را به سادگی به ورطۀ فلج­کنندۀ افسردگی بیفکند یا ما را در اضطرابی طاقت­فرسا، محبوس سازد. این نیروی ناکام و بازداشته شده، با شکستن ما به این طریق تلاش می­کند تا مورد توجه و همراهی قرار گیرد و همۀ فقدان توجه و در جریان بودن خود را در مقاومت و فشاری خرد کننده بروز می­دهد. این سقوط ناگهانی، تلاشی غیرمستقیم در جهت ایجاد فرصتی است برای عبور از مانع و جلو رفتن، که همانامرحله­ جدیدی است درمسیر رشد عاطفی.
با دریافتی روشن­تر از اهمیت بنیادین نیروی پیش­رانندۀ رشد عاطفی، می­توانیم نشانه­های ناکامی آن و منطق اشتیاق­های قوی خود را بهتر تشخیص دهیم. همچنین، در مواقعی که ما مسیر ثابت و یکنواخت زندگی خود را به نام آن، دچار دگرگونی می­نماییم، می­توانیم با آمادگی بیشتری آنچه پشت رفتار گیج­کننده­مان وجود دارد را به خود و دیگرانی که به ما اهمیت می­دهند توضیح دهیم: اینکه ما عقلمان را از دست نداده­ایم، ما جایگاه مقام و موقعیت را به رسمیت می­شناسیم و علاقه­مندیم کمتر پیچیده و سخت­گیر باشیم. موضوع صرفاً این است که ما می­خواهیم وجهی دیگر و چه بسا حیاتی­تر از طبیعت خود را محترم بشماریم: ما تحت تسلط ضرورتی درونی هستیم تا در مسیر رشد عاطفی خود گام برداریم.

عنوان اصلی مقاله: The Drive to Keep Growing Emotionally

ترجمه: خودم

منبع: The Book Of Life

لینک:https://www.theschooloflife.com/thebookoflife/the-drive-to-keep-growing-emotionally/

[1] Connection

[2] Self-Expression